Basın, “Müziğin Sesi”nden bir şarkı sözü almalı ve kendisine şu soruyu sormalı: “Donald gibi bir sorunu nasıl çözersiniz?” Veya başka bir deyişle, bir seçimi bozmaya çalışmak ve daha fazlası nedeniyle suçlanan gazeteciler Trump’ın benzeri görülmemiş başkanlık kampanyasını nasıl haber yapmalı?
Soru sadece Trump’ı değil aynı zamanda parçalanmış medya ve kutuplaşmış siyaset çağında siyaseti ve daha geniş anlamda kampanyaları da ilgilendiriyor. Cevap, gazetecilerin değişen rolünün farkına varmayı ve bunu daha dikkatli, hazırlıklı ve gayretle yerine getirmeyi gerektiriyor.
Trump’ı haber yapma zorluğuyla karşı karşıya kalan pek çok kişi, Arizona Cumhuriyeti’ndeki yakın tarihli bir köşe yazısında ifade edildiği gibi şu sonuca varıyor: “Trump’a yayın süresi vermeyi bırakmanın zamanı geldi.” Daha büyük nokta, medyanın yanlış olduğu kanıtlanabilir iddialarda bulunacağını bildiği kişileri ifşa etmemesi gerektiğidir.
“Yalancıları abartmayın” argümanıyla ilgili sorun iki yönlüdür. Birincisi, basın artık insanların bildiklerinin bekçisi değil; daha çok başka yerlerde duymuş oldukları şeyleri açıklayan bir açıklamadır. Dolayısıyla açıkça yanlış şeyler söyleyen Trump’ı, Temsilci Marjorie Taylor Greene’i veya siyasetteki diğerlerini haber yapmamak onları susturmayacak. Bu onları daha az incelenmiş halde bırakacaktır.
İkincisi, kamusal yaşamdaki güçlü dedikoducuları ve yalancıları görmezden gelmek basının görevinin ihmal edilmesidir. Neyin yanlış olduğunu açıklama ve gerçeğin açık ve ikna edici kanıtlarını sunma yükümlülüğümüz var. Halkın anlamasına yardımcı olmalıyız.
Basın bunu nasıl yapabiliyor? Kristen Welker’in yakın zamanda Trump’la NBC’nin “Meet the Press” programı üzerine yaptığı ve çok eleştirilen röportajıyla başlayalım. Sorun bir muhabirin Trump ile röportaj yapması değildi. Başarısızlıklar uygulamadaydı.
En büyük başarısızlık, Trump’ın ne söyleyeceğini tahmin edememek ve onu takip etmeye hazır olmaktı. Gazeteciler “büyük sorunun” gücünü abartma eğilimindeler ve çoğunlukla daha iyi yanıtlara yol açacak stratejiler geliştirmede başarısız oluyorlar. Bugün pek çok politikacının muhabirlerle aynı yolu izlemesinin bir nedeni, onların röportaj dinamikleri konusunda kendileriyle röportaj yapan insanlardan daha iyi hazırlıklı ve daha bilgili olmalarıdır.
Bu sorgulama stratejisinin planlanması kavramı avukatlar için Röportaj 101’dir. Avukatlar nereye varmak istediklerini belirler ve geriye doğru çalışarak sahtekâr bir tanığı, kaçamaklarının açığa çıkacağı bir yere yönlendirecek bir dizi soru geliştirir. Gazetecilerin röportajlarını da aynı şekilde planlaması gerekiyor ama çoğu zaman bunu yapmıyorlar.
Bu strateji genellikle spesifikliğe dayanır: Kaçamak bir denekten yanlış iddialarına dair kanıt sunmasını istemek ve öngörülebilir yalanlar ve abartılarla çelişecek kanıtları hazır bulundurmak. O zamanlar Axios’tan Jonathan Swan, Trump’la 2020’de yaptığı bir röportajda uygun bir örnek verdi. Dönemin başkanı bir noktada yanıltıcı istatistiklerle onu kandırmaya çalıştığında Swan kesinlik, ayrıntı ve takiple yanıt verdi.
Swan, Trump’a “Ah, vakaların bir kısmında ölümle karşılaşıyorsunuz” dedi. “Nüfusa oranla ölümden bahsediyorum. ABD’nin gerçekten kötü olduğu yer burası; Güney Kore, Almanya vb.’den çok daha kötü.”
Trump zayıf bir şekilde “Bunu yapamazsınız” diye yanıtladı.
“Bunu neden yapamıyorum?” Swan karşılık verdi.
Gazeteciler bu düzeyde hazırlıktan yoksun olduklarında Welker’ın düştüğü tuzağa düşüyorlar. Sonunda Trump’la bir tartışmaya girdi, defalarca “Bu doğru değil” diye ısrar etti ama elinde bunu kanıtlayacak hiçbir şey yoktu.
Sonuçta gazeteciler ve politikacılar arasındaki bu tür karşılaşmalarda neredeyse hiçbir zaman yanıldığını itiraf eden bir konu olmuyor. Ancak, açık bir yöne işaret eden ve kanıtlarla desteklenen bir dizi soruyla iyi hazırlanmış bir görüşme stratejisi, kamuoyuna üç somut fayda sunar: Kafa karışıklığı yerine netlik yaratır, politikacı hakkında daha fazla bilgi verir ve yalan söylemeyi zorlaştırır.
Basın, Trump’la veya muhabirlerle birebir yüzleşmekten korkan Florida Valisi Ron DeSantis gibi başka bir politikacıyla röportaj yapmasa bile, bu somut kanıtları hazır bulundurma ve bunları iyi kullanma stratejisi, onların beyanlarını haberleştirmek için vazgeçilmez hale geldi. ve kampanyalar. Tekrar ediyorum, artık yorumcuyuz.
Basın modern bir kampanyayı daha genel olarak nasıl ele almalı? Buradaki cevaplar yeni veya karmaşık değil. Ancak gazetecilerin kolayca içine düştüğü bir alışkanlık olan geçit törenini takip etmekten daha fazla disiplin ve girişim gerektirirler.
Basın, politikacıların kampanyalarını yürütme biçiminin kendilerini nasıl yöneteceklerini temsil ettiğini hayal ederek, adayları takip etmek ve mitinglere katılmak için harcadığı zamanı önemli ölçüde azaltmalı. Bu geleneksel yaklaşım kaçınılmaz olarak kampanya taktikleri ve at yarışı haberlerine ilişkin hikayelere yol açıyor. Seçmenlerin çoğu umursamıyor. Basın bunu kolay olduğu için yapıyor.
2024 yarışı, gazetecilerin geçmiş seçimlerde karşılaştıklarına hiç benzemeyecek. Alışkanlıklarını değiştirip kaynaklarını kampanyanın diğer dört boyutuna kaydırsalardı halka daha iyi hizmet ederlerdi.
Adayların biyografileri: Kampanya biyografisi bir günlük bir hikaye değil, tam zamanlı bir hikaye olmalıdır. Muhabirler bize adayların kim olduğunu, ne yaptıklarını, nasıl liderlik ettiklerini, seçimlerinin etkisini, diğer insanlara nasıl davrandıklarını ve daha fazlasını anlatmaya odaklanmalıdır. Ve modern hikaye anlatma biçimleri, bu bilgiyi klasik aday biyografisinden daha etkili ve erişilebilir bir şekilde sunabilir.
Ülkenin sorunları: Kampanya kapsamı Enflasyondan iklim değişikliğine ve demokrasimizin dayanıklılığına kadar ülkenin karşı karşıya olduğu en büyük sorunlara daha fazla odaklanın ve adayların bu konuda ne yaptığını ve yapmasının beklenebileceğini bize anlatın. Ancak bunlar, fazla bir anlam ifade etmeyen ve yanlış bir şekilde her adayın her zorluğa eşit derecede hazırlıklı olduğunu öne süren eski moda kısa politika pozisyonları derlemeleri olmamalıdır. Bir adayın bir konu hakkında gerçekten bir geçmişi yoksa ya da o konu hakkında çok fazla bilgisi ya da ilgisi yoksa, muhabirlerin bunu açıkça belirtmesi gerekir.
Daha iyi doğrulama: Gerçekleri kontrol etmenin, siyasi haberciliğin daha az gelişigüzel ve daha amansız bir özelliği haline gelmesi gerekiyor. Geleneksel gazetecilik doğrulaması çoğu zaman fazla subjektiftir: Gazeteciler kontrol edilecek şüpheli ifadeler arar, bu da önyargı konusunda şüphe uyandırır. Bu geleneksel yaklaşımın ötesinde, teyitçiler aynı zamanda rastgele ifade örneklerinin doğruluğunu test edip ölçerek sosyal bilimlerden de ödünç almalıdır; bu, seçmenlere adayların doğruluğu konusunda daha fazla fikir verecektir. Ayrıca araştırmalar, seçmenlerin tercih ettikleri adayların doğruluğunun kontrol edilmesine direndiklerini gösterdiğinden, teyitçiler çalışmalarını politikacılara göre olduğu kadar konuya göre de düzenlemelidir ki bu daha fazla insan için daha bilgilendirici olacaktır.
Seçmenler: Basının halk adına faaliyet göstermesi gerekiyor ancak çoğu zaman basının çalışmaları halkı seyirci durumuna düşürüyor. Bir konu olmalı. Gazeteciler, ülke çapındaki insanların ne hissettiği ve düşündüğü hakkında daha derinlemesine ve tutarlı bir şekilde haber yapmak için olağan anketlerin ve Ortabatı restoran röportajlarının ötesine geçmelidir.
Temelde seçimler kamuoyunun kendini yansıtma anlarıdır. Bize, bizlerin, ülke ve geleceğimiz hakkında ne hissettiğimizi anlatıyorlar. Seçim günü sonuç açıklanamaz görünüyorsa bu gazeteciliğin başarısızlığıdır.
Tom Rosenstiel, Maryland Üniversitesi Philip Merrill Gazetecilik Koleji’nde profesör ve Haberler’ın eski bir medya yazarıdır.