TikTok, Title 42 döneminde insanların göç etme şeklini nasıl değiştirdi?

Tijuana ve San Diego arasındaki sınır duvarı boyunca yayılmış göçmen kampında, Diana Rodriguez kafa karıştırıcı bir TikTok videosu hakkında gevezelik duymaya devam etti.

Günlerden Perşembe günüydü ve Kolombiya’da bir maden köyünde büyüyen 30 yaşındaki adam, sosyal medya gönderisiyle ilgili fısıltılar yayılmaya başladığında iki gündür yüksek çelik direklerin yanında kamp kurmuştu bile. ABD hükümetinin COVID-19 salgını sırasında birçok göçmeni sığınma başvurusunda bulunmalarına izin vermeden hızlı bir şekilde sınır dışı etmek için kullandığı bir politika olan Title 42’nin Haziran ayına kadar sona ermeyeceğini iddia etti.

Ancak Rodriguez, ülkesinin başkentinden 11 gün önce ayrılmadan önce kapsamlı bir araştırma yapmıştı ve poliçenin o akşam sona ereceğini biliyordu. Gönderinin, göçmenleri yasal tavsiye için ödeme yapmaları için dolandırmak için bir hile olması gerektiğini düşündü.

17 milyon kez izlenen başka bir TikTok videosu, 11 Mayıs’tan itibaren göçmenlerin “sınır dışı edilemeyeceğini” büyük, kalın harflerle yanlış bir şekilde iddia etti. Kısa süre sonra binlerce insan dokunaklı yorumlar bırakmaya başladı:

Benim anım geldi.

Bu doğru mu?

Annemle tanışmak için gelmek istiyorum.

Son günlerde, dünyanın dört bir yanından göçmenler sınır kasabalarında kamp kurdukça, dışarıda uyurken ve sınır yetkilileri tarafından işlenmeyi beklerken açlık ve sinirlerle savaşırken, TikTok, Facebook, YouTube ve diğer sosyal medya sitelerine giderek daha fazla yöneldiler. aile temasının rahatlığı için değil, aynı zamanda politika değişikliği ve bunun onları nasıl etkileyebileceği ile ilgili güncellemeler için.

Sık sık yapılan aramalar ve kaydırma – genellikle sivilceli hücre hizmetleri ve azalan pillerini koruma ihtiyacı nedeniyle karmaşık hale geliyor – sosyal medyanın ve teknolojinin ABD’ye göçü nasıl daha erişilebilir, ancak aynı zamanda birçok yönden daha tehlikeli hale getirdiğinin altını çiziyor. Influencer hesapları, İspanyolca, Çince ve Peştuca gibi dillerde bilgi paylaşım hızını artırırken, dezenformasyonun yayılmasını da hızlandırdı.

Göçmenlerin aileleri, sevdikleri kişinin ABD’ye güvenli bir şekilde ulaşıp ulaşmadığını duymak için onlarca yıl boyunca, bazen haftalarca veya aylarca uzun süreler beklemek zorunda kaldı. Artık birçok göçmen, elektriğe erişimleri olmadan telefonlarını şarj etmek için harici pillerle seyahat ediyor ve ailelerine her gün WhatsApp üzerinden güncellemeler gönderebilmek için ucuz SIM kartlar satın alıyor. (Rodriguez, El Salvador ve Guatemala’daki benzin istasyonlarındaki SIM kartlar için yaklaşık 1 dolar ve Meksika’daki SIM kartlar için yaklaşık 8 dolar ödediğini söyledi.)

Göçmenler evlerinden ayrılmadan önce rotaları araştırmak ve aynı saatlerde ayrılan diğer kişilerle bağlantı kurmak için genellikle Facebook gruplarına katılıyor ve sınırda birçok sığınmacı randevu almak için telefonlarına güveniyor. CBP Bir — kötü şöhretli ABD Gümrük ve Sınır Koruma mobil uygulaması gizlilik uzmanları, ciddi endişelere yol açtığını söylüyor hükümetin veri toplaması hakkında.

George Mason Üniversitesi’nde politika ve hükümet profesörü olan ve kaçakçılık ağlarını araştıran Guadalupe Correa-Cabrera, kaçakçıların işinin bile giderek daha fazla otomatik hale geldiğini söyledi.

İnsan kaçakçılığı yapan suç örgütlerinin, göçmenleri şimdi bir noktadan bir noktaya taşımak için daha az kaçakçıya (bazen çakal olarak da adlandırılır) ihtiyaç duyduğunu ve bunun yerine, göçmenlerin bir sonraki ayağını nerede yakalayacaklarına dair talimatlar göndermek için anonim kalmalarına izin veren WhatsApp’ı kullandığını söyledi. otobüs yolculuğu veya nerede buluşacakları hakkında onlara GPS koordinatları göndermek için.

Correa-Cabrera, teknoloji ve sosyal medyanın Meksika üzerinden ABD’ye kıtalararası göçün yayılmasında da rol oynadığını söyledi – bugün, Google Çeviri’nin yardımıyla, Arapça, Çince veya herhangi bir dili konuşan insanlar gerçek zamanlı olarak göç yolu boyunca insanlar.

“Bu çok önemli bir değişiklik,” dedi.

Cuma öğleden sonra sınırda, yüzlerce göçmen hâlâ iki kat sınır çiti arasında, bir arazi şeridi boyunca kamp kurdu. son aylarda, Sınır Devriyesi ajanları açık hava tutma hücresi olarak.

Birkaç dakikada bir, bir göçmenin eli çıtalı çitin içinden çıkıp cep telefonunu ve sarmal şarj cihazını sallıyordu. Birkaç yüz metre ötede, San Diego’dan 41 yaşındaki bir gönüllü olan Nathan Cervantes, ters çevrilmiş karton kutular ve rölantide çalışan bir arabanın aküsüne bağlı bir elektrik prizi kullanarak derme çatma bir şarj istasyonu kurmuştu.

O ve diğer gönüllüler, göçmenlerin telefonlarını maskeleme bandıyla etiketledi ve sırayla 10’lu elektrik prizine taktı. Cervantes, şarjlı telefonlarını iade ettiğinde, tanıştığı bazı göçmenlerin – Afganistan, Haiti, Jamaika, Rusya ve Ukrayna’dan insanlar – Google Çeviri’yi açıp bir mesaj yazdığını ve telefonun kendisine İngilizce olarak okuduğunu söyledi.

“Teşekkür ederim” dediler. “Tanrı seni korusun.”

Cervantes o gün için ayrılmaya hazırlanıyordu, ama birçoğunun gözlerinde gördüğü bakışı düşünmeden edemiyordu – şiddetli bir umut, dedi, sonunda hayal kırıklığına uğrayabileceğinden endişe ettiği Amerikan rüyasına tutunma. onlara.

“Bizim kendi mücadelemiz var” dedi.

Kısa süre sonra pille çalışan bir jeneratörle başka bir gönüllü geldi ve duvardan sadece birkaç metre ötede bir şarj istasyonu kurdu. Yakınlarda toplanan düzinelerce göçmen bir suçlama için yalvardı.

Bir gönüllü, “Bu onların tek yaşam çizgisi” dedi.

Diğerleri çocuklara çantalar dolusu Pringles ve küçük plastik bebekler dağıttı. Gözlerinin etrafındaki kırışıklara kir bulaşmış Vietnamlı bir kadın yüz mendili istedi ve bir adam sol ayak bileğindeki sızan su toplayıcısını işaret etti. Bir gönüllü ona küçük bir çanta dolusu ağrı kesici verdi.

“Altı saatte bir,” dedi. “Daha iyi hissetmek.”

“inşallah”diye cevap verdi adam. Allah isterse.

Yakınlarda, Niamat Ullah Arabzada’nın üç küçük çocuğu, sicim parçaları ve Mylar battaniyelerinden yapılmış derme çatma bir çadırın yanında daireler çizerek birbirlerini kovaladılar.

Afganistan Celalabad’da büyümüş olan 26 yaşındaki babanın gözlerinin altında derin halkalar vardı. Hamile olduğunu yeni öğrenen eşi, son iki gecedir ailenin yattığı yerde bir kartonun üzerinde dinlenirken, sıcaklık 50’lere kadar düşüyor.

Çift, ilk çocukları beş yıl önce doğduktan sonra, Arabzada’nın üç amcasını öldürdüğünü söylediği Taliban’dan korkarak Afganistan’dan kaçtı. Marketlerde ve Instagram’da kıyafet sattığı Sao Paulo’ya taşındılar, ancak para sabit değildi ve mahalleleri güvenli değildi. Karısı giderek depresyona giriyordu.

Çocuklarına daha istikrarlı bir hayat vermek istediklerini söyledi, bu yüzden Nisan ortasında Kosta Rika’ya uçtular ve Tijuana’ya varmadan önce bir dizi otobüs yolculuğu ve bir uçuş daha yaptılar. Sonunda erkek kardeşiyle Pennsylvania’da yeniden bir araya gelmeyi umuyorlardı.

Akrabaları check-in yapması için ona her gün WhatsApp’ta sesli mesajlar gönderiyor ve o, bir sakinlik duygusu yansıtmak için elinden gelenin en iyisini yaptığını söylüyor. Kalp rahatsızlığı olan babasının kamptaki kötü durumu görse çok endişeleneceğini biliyor.

“Ben iyiyim” diyor babasına. “Ben iyiyim, çocuklar iyi.”

Yakınlarda, küçük kızı çenesini kırmızımsı kire sürterek tökezledi. Feryat etti ve adam yüzüne düşen tozu silkeleyerek ve sırtını ovuşturarak ona doğru koştu.

Derme çatma telefon şarj istasyonunun yanında, Kolombiyalı göçmen Rodriguez uzaklara bakıyordu. Birkaç saattir yiyip içmek zorunda kaldığı tek şey bir şişe su ve bir granola barıydı.

Yakın zamanda “End of Title 42 and the hard göçmenlik yasası” ifadesini aradığı Facebook uygulamasında gezindi. Ortaya çıkan sonuçlardan biri, gülümseyen bir kedinin profil resmini içeren bir hesap gönderisiydi – yer listeleniyor: Timbuktu – ABD ve Meksika ilişkileri hakkında bir yazı ve bir YouTube videosu bağlantısı.

Rodriguez, başkanlardan veya diğer yetkililerden video klipler arayarak güvenilir kaynaklar bulmaya çalıştığını, ancak hala hayatta olan 11 yaşındaki oğluna sesli mesajlar göndermek için ihtiyaç duyduğu pilini tüketmeden çok şey yapmanın zor olduğunu söyledi. kolombiyada.

Memleketinde – tepelerdeki altın nedeniyle değerli bir yer – silahlı grupların herkesten haraç ücreti aldığını söyledi ve geçen yıl bir grup adamın onu kaçırdığını ve dört gün boyunca esir tuttuğunu da sözlerine ekledi. Bir topluluk lideri serbest bırakılmasına aracılık ettikten sonra, o ve oğlu hemen başkente kaçtı.

“İşte,” dedi, “tüm hayatın savaşta.”

Bazen kuzeye yaptığı son yürüyüş sırasında ve yine birkaç kez sınırda beklerken TikTok’u açıp şarkıya ayarlanmış videoları aramıştı. Grupo Reclusa’dan “Yasadışı”. Bir göçmenin kuzeye yaptığı yolculukla ilgili bir türkü – çölde geçen uzun saatler, açlık sancıları ve gözyaşları, eve, anne babanın yaşadığı çiftliğe para gönderme hakkında, artık üşümemiş veya aç olmamana rağmen şimdi nasıl olduğun hakkında. evi aradığında yalnızlığı duy.

Göçmenler, TikTok’ları şarkıya bir dizi videoyla birlikte koyuyor, genellikle onları kayalık çöl yollarında, terk edilmiş evlerde kaçakçılarla birlikte sıra sıra yürürken ve Mylar battaniyelerine sarılı beklerken ve ardından – sonunda – aileleriyle yeniden bir araya geldiklerinde kliplerini gösteriyor. veya eve havale göndermek.

Rodriguez izlerken, “Bunu istiyorum,” diye düşünüyor.

Zihninin hayali bir geleceğe – hoşlandığı bir işte kendisinin veya veteriner olmak için okuyan oğlunun kaydedebileceği video kliplere – sürüklenmesine izin veriyor. Belki bir gün, diyor kendi kendine, o da geriye bakıp buna değdiğini anlayacak.