PRAYAGRAJ: Cuma günü Allahabad yüksek mahkemesi, tarafından yapılan sivil inceleme talebiyle ilgili kararını saklı tuttu. Anjuman Intezamia Masajıd (AIM) düzenli olarak ibadet etmek için izin isteyen beş Hindu kadının açtığı davanın icrasına itiraz eden Varanasi’deki bir mahkeme kararına itiraz etti. Shringar Gauri ve Varanasi’deki Gyanvapi Camii’ndeki diğer tanrılar.
Yargıç JJ Munir, rakip partilerin tavsiyelerini kapsamlı bir şekilde dinledikten sonra bu emri onayladı.
Cuma günü, davacının avukatı SFA Nakvimahkemede Hindu tarafının, adanmışların 1993 yılında Gyanvapi’nin dış duvarında Shringar Gauri ve diğer tanrılara ibadet etmekten alıkonulduğu iddiasının yapay bir iddia ve zekice bir taslak örneği olduğunu savundu.
Ona göre, 1993 yılında o zamanki eyalet hükümeti tarafından herhangi bir yazılı emir çıkarılmadı.
Ona göre, iddia sadece 15 Ağustos 1947’de var olan bir dini mekanın dönüştürülmesi için dava açılmasını yasaklayan 1991 tarihli İbadethaneler Yasası’nın uygulanmasını engellemek için yapılmıştır.
Naqvi’ye göre, mevcut dava 1991 Yasası, Kısıtlama Yasası ve Vakıf Yasası tarafından engelleniyor.
Hindu tarafından iddia kabul edilse bile 1993’te bu kadar isteksiz olduklarında veya sonrasında neden dava açmadıklarına işaret eden Naqvi, Varanasi mahkemesinde açılan davanın Zamanaşımı Yasası’na göre yasak olduğunu söyledi. olaydan üç yıl sonra bildirimde bulunmak için dava açılmasını yasaklar.
Daha önce, Hindu tarafını temsil eden danışmanlar, eski haritanın Gyanvapi Camii’ndeki Hindu tanrılarının varlığını gösterdiğini ve Hindu adanmışlarının düzenli olarak Shringar Gauri’ye ve Gyanvapi’nin dış duvarındaki diğer tanrılara taptığını iddia etmişlerdi ve o zamanlar 1993 yılına kadar değildi. hükümet düzenli ibadeti kısıtladı ve ayda bir kez ibadet etmelerine izin verdi. Bu nedenle, 1991 yasası onlar için geçerli değildir.
Ayrıca söz konusu yerin vakıf malı olmadığını iddia etmektedirler.
Varanasi bölge yargıcı bu yıl 12 Eylül’de AIM’nin Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu’nun (CPC) 7. Kural 11. Maddesi uyarınca yaptığı savunmayı reddetmiş ve beş Hindu davacı tarafından açılan davanın onaylanmasına itiraz etmişti.
Bölge hakimi, AIM’in savunmasını reddederken, davacıların (beş Hindu kadın) davasının 1991 tarihli İbadet Yerleri (Özel Hükümler) Kanunu, 1995 tarihli Vakıf Kanunu ve YUKARI Shri Kashi Vishwanath -Tapınak. AIM tarafından talep edildiği şekliyle 1983 Yasası.
AIM, aşağıdaki mahkemedeki davanın 1991 tarihli İbadet Yerleri Yasası uyarınca zaman aşımına uğradığı gerekçesiyle 12 Eylül kararına itiraz ederek mevcut hukuk incelemesi başvurusunu Yüksek Mahkeme’ye sunmuştur. herhangi bir dini sitenin 15 Ağustos 1947’de olduğu gibi dönüştürülmesi.
1991 tarihli İbadet Yerleri Yasası, dini yerlerin karakterinin bağımsızlıktan sonra, yasal işlemler yoluyla bile değiştirilmesini yasaklamaktadır.
Yargıç JJ Munir, rakip partilerin tavsiyelerini kapsamlı bir şekilde dinledikten sonra bu emri onayladı.
Cuma günü, davacının avukatı SFA Nakvimahkemede Hindu tarafının, adanmışların 1993 yılında Gyanvapi’nin dış duvarında Shringar Gauri ve diğer tanrılara ibadet etmekten alıkonulduğu iddiasının yapay bir iddia ve zekice bir taslak örneği olduğunu savundu.
Ona göre, 1993 yılında o zamanki eyalet hükümeti tarafından herhangi bir yazılı emir çıkarılmadı.
Ona göre, iddia sadece 15 Ağustos 1947’de var olan bir dini mekanın dönüştürülmesi için dava açılmasını yasaklayan 1991 tarihli İbadethaneler Yasası’nın uygulanmasını engellemek için yapılmıştır.
Naqvi’ye göre, mevcut dava 1991 Yasası, Kısıtlama Yasası ve Vakıf Yasası tarafından engelleniyor.
Hindu tarafından iddia kabul edilse bile 1993’te bu kadar isteksiz olduklarında veya sonrasında neden dava açmadıklarına işaret eden Naqvi, Varanasi mahkemesinde açılan davanın Zamanaşımı Yasası’na göre yasak olduğunu söyledi. olaydan üç yıl sonra bildirimde bulunmak için dava açılmasını yasaklar.
Daha önce, Hindu tarafını temsil eden danışmanlar, eski haritanın Gyanvapi Camii’ndeki Hindu tanrılarının varlığını gösterdiğini ve Hindu adanmışlarının düzenli olarak Shringar Gauri’ye ve Gyanvapi’nin dış duvarındaki diğer tanrılara taptığını iddia etmişlerdi ve o zamanlar 1993 yılına kadar değildi. hükümet düzenli ibadeti kısıtladı ve ayda bir kez ibadet etmelerine izin verdi. Bu nedenle, 1991 yasası onlar için geçerli değildir.
Ayrıca söz konusu yerin vakıf malı olmadığını iddia etmektedirler.
Varanasi bölge yargıcı bu yıl 12 Eylül’de AIM’nin Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu’nun (CPC) 7. Kural 11. Maddesi uyarınca yaptığı savunmayı reddetmiş ve beş Hindu davacı tarafından açılan davanın onaylanmasına itiraz etmişti.
Bölge hakimi, AIM’in savunmasını reddederken, davacıların (beş Hindu kadın) davasının 1991 tarihli İbadet Yerleri (Özel Hükümler) Kanunu, 1995 tarihli Vakıf Kanunu ve YUKARI Shri Kashi Vishwanath -Tapınak. AIM tarafından talep edildiği şekliyle 1983 Yasası.
AIM, aşağıdaki mahkemedeki davanın 1991 tarihli İbadet Yerleri Yasası uyarınca zaman aşımına uğradığı gerekçesiyle 12 Eylül kararına itiraz ederek mevcut hukuk incelemesi başvurusunu Yüksek Mahkeme’ye sunmuştur. herhangi bir dini sitenin 15 Ağustos 1947’de olduğu gibi dönüştürülmesi.
1991 tarihli İbadet Yerleri Yasası, dini yerlerin karakterinin bağımsızlıktan sonra, yasal işlemler yoluyla bile değiştirilmesini yasaklamaktadır.